жаңбырлы күн əңгіме құрау 2-ші сынып

йде. Жападан-жалғыз. Сырттан келген жаңбыр дауысына жан толқындарымды қабыстырып отырмын. Неге екенін қайдам тамшылар бақыт сыйлағандай. Ара-тұра шық тұрақтай қалып, сырғанап тұсып жатқан терезеден сыртқа қарап қоиямын. Дала когілжім тартып тұр. Қолымдағы әдемілеп өрнекке бергісіз етіп жазған « күнделік» атты белгісіз, танымас досыма үңілем. Құйын тұрар еді, аласұрып-аптығып ұрылмаған қарасы қалмай. Тыншыр еді, сап басылып жылы күн шуағын төге бастағанда. Менің әлемім де дауылданып кеп тынып тұрған сол сезім ауасының ағысы сыияқтанады. Жоғалып табылған өзімді ақтарыстырып отырғандай боламын да, өзім жоқ бір әлемге кетіп қаламын, арасынан тәні басқа өзімді кездестірем. «Сағыныш» бастатқан жан жайлауның тоғанақ-тоғанақ керундері сән-салтанатымен ұлы кеуденің төсін дүбірлетіп өтіп жатар еді. Жалт бұрылып қарағай үйды аспан тамшыларына қорғаныс еткен өз сағыншым жетелеп «перизат бейнемнің алдынан» табылып жатар едім. 
жайлау үстының әр тіршілікке өз қізіғімен думанды күндері осылайша аунап жатты.